Παρατηρήσεις για την αριστερά στη Βρετανία
Στη Βρετανία, εκατοντάδες χιλιάδες βγαίνουν στους δρόμους εδώ και εβδομάδες για να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά, όπως οι ίδιοι έχουν επανειλημμένα και με ενθουσιασμό διαβεβαιώσει, κατά του Ισραήλ. Περισσεύει να πούμε ότι ζητούν τον αφανισμό του Ισραήλ και τη γενοκτονία των Εβραίων. Επιβεβαιώνεται πλέον πώς και ο Τζέρεμι Κόρμπιν εξελέγη απροσδόκητα ηγέτης των Εργατικών το 2015. Έχει επανειλημμένα υποστηριχθεί ότι αυτό συνέβη επειδή υπήρχε τόσο μεγάλη υποστήριξη για τον “σοσιαλισμό” του. Ωστόσο, αυτό αγνοεί το γεγονός ότι η αριστερά σε αυτή τη χώρα έχει εδώ και καιρό αντικαταστήσει το περιεχόμενο του σοσιαλισμού με τον αντισημιτισμό. Ο Κόρμπιν εξελέγη λόγω του αντισημιτισμού του, ως φίλος της Χαμάς και εχθρός του Ισραήλ. Η βρετανική αριστερά βλέπει τον αριστερισμό της ως αντισημιτισμό, όσο πιο ριζοσπαστικά αριστερά, τόσο πιο ριζοσπαστικά αντισημιτική. Έτσι, μέσα σε λίγες ώρες ή ημέρες από τις σφαγές της Χαμάς, η συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς καταδίκασε φυσικά όχι τη Χαμάς, αλλά μόνο το Ισραήλ. Για τους ριζοσπάστες αριστερούς ειδικά, είναι λογικό να απαιτούν ειρήνη τώρα. Για τους αντισημίτες, ειρήνη σημαίνει πως οι Εβραίοι μπορούν να σφαγιασθούν χωρίς αντίσταση. Δεν υπάρχει καμία ενσυναίσθηση για τα θύματα της Χαμάς ή κατανόηση για την ισραηλινή αντίσταση. Όσο ριζικά αντισημίτες και αν είναι, είναι μαλακοί σαν βούτυρο σε όλα τα άλλα θέματα. Δεν είναι τυχαίο ότι η Βρετανία είναι μία από τις δυτικές χώρες με τα χαμηλότερα επίπεδα ευημερίας για τον μέσο εργαζόμενο. Αν οι Εβραίοι βλάπτονταν από τους υψηλότερους μισθούς, η Βρετανία θα είχε σίγουρα ένα από τα υψηλότερα επίπεδα μισθών στον κόσμο. Αλλά οι περισσότεροι αριστεροί δεν ενδιαφέρονται πραγματικά γι’ αυτό, παρά μόνο ως παράγοντας κινητοποίησης για να στρατολογήσουν νεοσύλλεκτους στον αντισημιτισμό. Αλλά ο αντισημιτισμός υπερβαίνει κατά πολύ την αριστερά. Το BBC μεταδίδει τα περισσότερα δελτία τύπου της Χαμάς ως γεγονότα από τις 7 Οκτωβρίου, αλλά προλογίζει τακτικά τις λίγες πληροφορίες από το Ισραήλ που καταφέρνουν να μπουν στην κάλυψή του με την προειδοποίηση ότι το περιεχόμενο δεν μπορούσε να επαληθευτεί ανεξάρτητα. Ακόμη και μεταξύ των Συντηρητικών, που επισήμως υποστηρίζουν το Ισραήλ, η τότε υπουργός Εσωτερικών Braverman, μετά από πολλούς μήνες ανεμπόδιστης και άθλιας υποκίνησης εναντια σε μετανάστες, περιβαλλοντικούς ακτιβιστές και άστεγους, απομακρύνθηκε γρήγορα από τη θέση της επειδή είπε για μια φορά την αλήθεια κατά τη διάρκεια της θητείας της, όταν χαρακτήρισε τις διαδηλώσεις κατά του Ισραήλ ως αντισημιτικές.
Για να κατανοήσουμε την επιτυχία του αντισημιτισμού στη Βρετανία, αξίζει επίσης να ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία. Κατά τον Μεσαίωνα, υπήρξε μια σειρά πογκρόμ κατά των Εβραίων, παρόμοια με εκείνα στη Γερμανία, τα οποία κορυφώθηκαν με την εκδίωξη όλων των Εβραίων από την Αγγλία τον 13ο αιώνα. Μόλις τον 17ο αιώνα τους επετράπη να επιστρέψουν. Μετά από αυτό ήταν η πολιτική αριστερά συγκεκριμένα που δημιούργησε έναν σύγχρονο αντισημιτισμό από το μεσαιωνικό μίσος για τους Εβραίους, στον οποίο όλα τα δεινά του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, αποδίδονταν στους Εβραίους, αλλά ο οποίος παρείχε ένα τελετουργικό εξιλασμού για τους αριστερούς, όπου κάθε αριστερός μπορούσε, αντιτιθέμενος στους Εβραίους, να καθαρίσει τη συνείδησή του και να κερδίσει την αναγνώριση, ακόμη και αν αυτός ο αριστερός δεν είχε τίποτα άλλο σημαντικό να επιδείξει. Η βρετανική αριστερά δεν χρειαζόταν καν να λερώσει τα χέρια της, καθώς δολοφονώντας Εβραίους μπορεί να κινδυνεύσεις να χτυπηθεί ςαπό την εβραϊκή αυτοάμυνα. Προτίμησαν να το αφήσουν αυτό σε άλλους, σύμφωνα με τον παραδοσιακό αυτοκρατορικό καταμερισμό εργασίας. Στην πορεία, η αριστερά ανέπτυξε μια ρομαντική λαχτάρα για την υποτιθέμενη αυθεντικότητα εκείνων που όντως δολοφονούν. Ο εξοντωτικός αντισημιτισμός που αναπτύχθηκε παράλληλα στη Γερμανία συμπληρώθηκε έτσι ειρηνικά στη Βρετανία από έναν εξιλεωτικό αντισημιτισμό. Επομένως, αυτές οι αντι-ισραηλινές διαδηλώσεις αποτελούν τόσο έκφραση μίσους και προθυμίας χρήσης βίας κατά των Εβραίων όσο και μια τελετουργία εξιλέωσης σε σχέση με τη δική τους κοινωνική ασημαντότητα. Επιπλέον, οι διαδηλώσεις αυτές αποτελούν έκφραση μιας ενισχυμένης πολιτικής συνεργασίας αριστερών, συνδικαλιστών και ισλαμιστών, οι οποίοι δεν έχουν τίποτα κοινό εκτός από τον αντισημιτισμό.
Φυσικά, χρειάζονται ευλογοφανή επιχειρήματα για να επιτευχθεί η επιθυμητή ψυχοκοινωνική εκτόνωση της αριστεράς. Το αν είναι αληθινά ή όχι είναι άσχετο. Τα δημοφιλή επιχειρήματα περιλαμβάνουν ότι το Ισραήλ ήταν ένα αποικιοκρατικό κράτος και ότι επομένως ήταν σωστό να δολοφονείς Εβραίους. Ή υποστηρίζεται ότι το Ισραήλ ήταν ένα κράτο- απαρτχάιντ, όπου μόνο οι Εβραίοι μπορούσαν να ζουν ελεύθερα, και επομένως ήταν σωστό να δολοφονούνται Εβραίοι. Ή υποστηρίζεται ότι το σιωνιστικό κίνημα είχε συνεργαστεί με τη Βρετανική Αυτοκρατορία και επομένως ήταν σωστό να δολοφονούνται οι Εβραίοι. Ακόμα και επιχειρήματα ότι το Ισραήλ ήταν ένα εβραϊκό κράτος ή ότι υπήρχε λόγω του Ολοκαυτώματος και ότι επομένως ήταν σωστό να δολοφονείς Εβραίοι έχουν μερικές φορές προταθεί. Κάθε επιχείρημα θα μπορούσε να αντικρουστεί ή να αποκαλυφθεί ως παράλογο. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση πρόκειται μόνο για ένα προσχηματικό επιχείρημα του οποίου η διάψευση ή η αποκάλυψη δεν έχει καμία σημασία, διότι κάθε αντικρουόμενο προσχηματικό επιχείρημα αντικαθίσταται αμέσως από τον αντισημίτη με ένα νέο πρόσχημα. Κάθε προσχηματικό επιχείρημα αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο μέρος, το οποίο δηλώνει μια υποτιθέμενη αιτία, είναι εναλλάξιμο, αυθαίρετο και τελικά ασήμαντο. Το δεύτερο μέρος, το οποίο δηλώνει την επακόλουθη συνέπεια, λέει πάντα ότι ήταν σωστό να δολοφονείς Εβραίους. Το μόνο σημαντικό μέρος του ψευδοεπιχειρήματος είναι το δεύτερο μέρος, το οποίο δεν μπορεί να αντικρουστεί με επιχειρήματα. Διότι το δεύτερο μέρος είναι το πιστεύω του αντισημίτη. Φυσικά, ανάλογα το μορφωτικό επίπεδο και τις γλωσσικές ικανότητες του αντισημίτη, ένα προσχηματικό επιχείρημα μπορεί να είναι και πολύ πιο σύνθετο. Ωστόσο, η βασική δομή παραμένει πάντα η ίδια. Εάν το τελετουργικό μπορεί να πραγματοποιηθεί με επιτυχία, πολλοί κατά τα άλλα άθρησκοι αριστεροί αντισημίτες βιώνουν θρησκευτική ευφορία. Αν όμως το μίσος τους για τους Εβραίους τεθεί υπό αμφισβήτηση, το βλέμμα τους θολώνει και τα μάτια τους στρέφονται στο βάθος, σαν να θέλουν να κοιτάξουν μέσα από το πέπλο της πραγματικότητας, σε έναν άλλο κόσμο όπου το τελετουργικό τους μπορεί να επαναληφθεί ειρηνικά, χωρίς αντίφαση ή αντίσταση. Αλλά αυτή η έκσταση των αριστερών είναι και η αδυναμία τους. Γιατί θυσιάζουν πρόθυμα τις ίδιες τους τις οργανώσεις και τα πολιτικά τους κινήματα ξανά και ξανά. Αυτή η αυτορρυθμιζόμενη διαδικασία έχει μέχρι στιγμής εξασφαλίσει ότι η κοινωνική τους ασημαντότητα συνοδεύεται από πολιτική αδυναμία. Μακάρι να παραμείνει έτσι!
CM, τμήμα στη Μεγάλη Βρετανία
Cafe Morgenland 