το παρών κείμενο γράφτηκε με αφορμή την πανγερμανική καμπάνια και δράση αστυνομίας και πολιτών ενάντια στα λεγόμενα „σόγια ξένων“ (Ausländer-clans), κύρια αράβων και τούρκων.
Οι αναφορές για τις εγκληματικές μηχανορραφίες αυτών που από κάποιους εχουν ονομαστεί απροβράσματα, εξελίσονται ραγδαία. Βλέποντας κανείς εικόνες στην τηλεόραση και πλέον και σε ντοκιμαντέρ, ξεχωρίζει το γεγονός ότι αυτοί οι συνήθως „νέοι πολίτες“ που κατά τα άλλα είναι γνωστοί μόνο μέσω χαλαρών περιστατικών βίας και μικροεγκλημάτων όπως τα σχετικά με ναρκωτικά- αλλά εξίσου φημισμένοι και για εμπόριο όπλων -, έχουν εν τω μεταξύ αρχίσει να αγοράζουν ακίνητα. Αυτή η οικονομική ανεξαρτησία μάλιστα, τους επέτρεψε να αγοράσουν περισσότερα από 60 ακίνητα σε συγκεκριμένες περιοχές. Το portfolio, φυσικά, όπως συμβαίνει πάντα, διαφοροποιείται τόσο με εμπόριο ναρκωτικών και όπλων, όσο και με τα συνήθη ναζιστικά αντικείμενα λατρείας.Το ναζιστοσόι βέβαια, δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδo, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ το προσπαθούν. Ακόμα και όταν σκοτώνουν ανθρώπους.
«Όποιος δε συμμερίζεται αυτές τις αξίες, μπορεί ανά πάσα στιγμή να εγκαταλείψει τη χώρα», δήλωσε ο πρόεδρος της κυβέρνησης του Kassel, Walter Lübcke στο Lohfelden της Βόρειας Έσσης στις 14 Οκτωβρίου 2015 (Spiegel, 26 Ιουνίου 2019) μετά την αποτυχημένη του προσπάθεια να εισάγει ανθρωπισμό στον όχλο, σε σχέση με την συμπεριφορά του απέναντι στους μετανάστες (σημ. μεταφρ.: ηταν θερμός υποστηρικτής της γραμμής Μέρκελ για άνοιγμα των συνόρων και στήρηξης των προσφύγων). Από τότε, ονομάστηκε «προδότης του λαού».
Μεtά από αυτή την φράση του αποφασίστηκε η θανατική του καταδίκη (αυτή τη φορά χωρίς το Volksgerichtshof =Λαϊκό Δικαστήριο). Μετά, ήταν απλώς ζήτημα χρόνου. Ή ακριβέστερα, ζήτημα της κατάλληλης στιγμής. Και αυτή ήρθε στις 2 Ιουνίου 2019, στο σπίτι του στο Istha κοντά στο Kassel. Εκτελέστηκε από τον νεοναζί Stephan Ernst, ένα πασίγνωστο μέλος από ενα ναζιστοσόι της Έσσης.
Η αυτοψία έδειξε ότι η θανατηφόρα βολή εκτοξεύθηκε στο κεφάλι του εξ επαφής. Κατά το παλιό πρότυπο: Ο άνδρας των SS με τα πόδια ανοιχτά και σταθερά καρφωμένα στο έδαφος για να αναχαιτίσει την εκπυρσοκρότηση, βάζει το όπλο του στο κεφάλι του θύματος και τραβά τη σκανδάλη. Τελειώσαμε. Ο επόμενος..
Πρωτάκουστο. Όχι το γεγονός ότι οι Ναζί σκοτώνουν ανθρώπους, όλοι γνωρίζουμε πως αυτό συμβαίνει τακτικά. Είναι, όμως, η πρώτη φορά που ένας ενεργός πολιτικός του κυβερνώντος κόμματος της CDU δέχεται επίσκεψη και δολοφονείται στο ίδιο του το σπίτι. Η δολοφονία του έγινε σε στυλ NSU.
Το κράτος δεν αγνοεί τις ναζιστικές δολοφονίες, φυσικά, είναι παρών στον τόπο του εγκλήματος. Όπως και στην περίπτωση της δολοφονίας της NSU ενός ιδιοκήτη ηλεκτρονικού καταστήματος στο Kassel.
Η πράξη περιγράφηκε αμέσως ως «φρικτή πράξη», όπως συνέβη και με την απόπειρα δολοφονίας σε δημόσιο δρόμο στην πόλη Wächtersbach του κρατιδίου της Hessen στις 22 Ιουλίου. Ο 55χρονος Roland K. πυροβόλησε έναν άντρα από την Ερυθραία στην Industriestrasse, στα περίχωρα του Wächtersbach. Σοβαρά τραυματισμένος, επέζησε του τραύματος μόνο μετά από μία έκτακτη εγχείρηση. Λίγες ώρες αργότερα, η αστυνομία βρήκε τον δράστη νεκρό στο αυτοκίνητό του. Εκεί βρέθηκαν ακόμα και άλλα όπλα καθώς και ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα. Μέχρι στιγμής, η αστυνομία δεν έχει δώσει το γράμμα στη δημοσιότητα. Ωστόσο, τα μέσα ενημέρωσης αναφέρουν ότι υπάρχουν ρατσιστικά κίνητρα. Προφανώς – όπως στην περίπτωση του δεξιού τρομοκράτη David Sonnoly στις 22 Ιουλίου 2016 – ο δράστης συνειδητά επέλεξε την 22 Ιουλίου για την πράξη του, με ρητή αναφορά στη μαζική δολοφονία από το δεξιό εξτρεμιστή Anders Breivik.
Τα ρατσιστικά (και από τις αρχές) υποκινούμενα καψώνια και διακρίσεις, οι προσβολές, οι εξυβρίσεις, οι απειλές, οι επιθέσεις, οι εμπρησμοί και οι δολοφονίες ανήκουν στην καθημερινή, θα ‘λεγε κανείς τετριμμένη πραγματικότητα της ομοσπονδιακής δημοκρατίας.
Αλλά πώς φτάσαμε τόσο γρήγορα από τις απαίσιες εικόνες του Chemnitz (όπου οι Ναζί πλάσαραν σε πρώτο πλάνο χυδαιότητα που περιελάμβανε γυμνούς πισινούς και χιτλερικούς χαιρετισμούς) σε μια δολοφονία ενός πολιτικού, φιλικά διακείμενου προς τον αντιφασισμό; Όπως φαίνεται, κάποια πράγματα λείπουν από τις εικόνες της Karl-Marx Platz, για παράδειγμα. Από τη μία, μιά αξιοπρεπή αντιφασιστική αντίσταση και ένας αξιόλογος ξυλοδαρμός του όχλου. Από την άλλη, από τους ναζί έλειπαν τόσο τα ρητορικά θεμέλια όσο και οι γλωσσικές και νοητικές ικανότητες. Όπως πάντα, απουσίαζαν θεμελιακά πολιτισμικά κριτήρια. H χρόνια έλλειψη στον όχλο στοιχειώδους προσωπικής υγιεινής και οδοντιατρικής περίθαλψης σταμπαρίστηκε δυστυχώς στην μνήμη μας.
Το ερώτημα που όλοι οι καλοί γερμανοί (δηλαδή οι τρεις ή τέσσερις συνολικά) και ο πρόθυμος αναγνώστης θέτουν σήμερα είναι το εξής: Αν όλοι γνωρίζουν ότι αυτά τα ναζιστοσόγια χρηματοδοτούνται από ξέπλυμα χρημάτων, αγορές ακινήτων, εμπόριο ναρκωτικών και όπλων και δολοφονίες, γιατί δεν τους στερούν τις πηγές χρηματοδότησής τους; Γιατί δεν απαλλοτριώνεται ο όχλος; Γιατί δεν διαλύονται αυτομάτως οι ναζιστικές οργανώσεις; Ο λόγος για κάτι τέτοιο είναι φυσικά προφανής και η ερώτηση δεν ήταν παρά ρητορική. Στην τελική πρόκειται για γερμανούς και όχι για μετανάστες οι οποίοι κατηγορούνται για σόγια/κλίκες (όχι ναζιστικές) ανά οικογένεια και ποινικοποιούνται, απαλλοτριώνεται η περιουσία τους, φυλακίζονται και απελαύνονται με τα χειροκροτήματα των αγαπημένων τους γειτόνων και του ναζιστικού όχλου που περιεγράφηκε παραπάνω.
Πιο γρήγορα από όσα προλαβαίνουμε να δούμε, γίνεται κάλεσμα για το θέαμα που ακολουθεί, οι εκγυμνασμένες επιδείξεις των οπλισμένων μέχρι τα δόντια μελών των SEK που σκαρφαλώνουν και εισβάλουν στα σπίτια των «οικογενειακών φατριών». Καταρχάς, κάτω από το ικανοποιημένο βλέμμα των γειτόνων, «απομακρύνονται» οι κάτοικοι. Οι γείτονες στηρίζουν φυσικά τις υποψίες τους για εγκληματικότητα στο γεγονός ότι οι «Άραβες», οι «ξένοι» και οι «Κανάκοι» έχουν μεγαλύτερα αυτοκίνητα και σπίτια από όσα κανονικά τους αντιστοιχούν. Θα ανταμειφθούν με τις εντυπωσιακές εκστρατείες εκκαθάρισης των SEK σε όλα τα επίπεδα (ε, ρατσισμός!).
Οι δεξιότητες της αστυνομίας και άλλων κρατικών υπηρεσιών επιβολής του νόμου προβάλλονται σε όλα τα κανάλια. Η ενασχόληση με τα μέλη της «οικογενειας-σοι», για την οποία διψούν και οι αχρείοι γείτονες τους, είναι ανελέητη: όποιοι είναι στο σπίτι, – σε περίπτωση αμφιβολίας απελαύνονται. Τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα μετρητά και άλλα τιμαλφή κατάσχονται και είναι σίγουρο ότι θα υπεξαιρεθούν. Συχνά, αρκεί να βρίσκεται κανείς στο σπίτι ή να μην είναι σε θέση να παράσχει αμέσως στοιχεία ακόμη και για όσα νόμιμα έχει αποκτήσει προκειμένου να συλληφθεί όλη η οικογένεια. Τα πράγματα είναι τόσο απλά, αν δεν είσαι ναζί.
Όπου κυριαρχεί από τη μία πλευρά, ο υπερβολικός ζήλος – προκαλούμενος από τα αναβολικά και τον ρατσισμό -, κυριαρχεί μετά τη δολοφονία του Walter Lübcke από την άλλη, μια θολή σιωπή από όλες τις πλευρές. Όποιος ψάχνει για μια μαζική αντίδραση, μία μεγάλη διαδήλωση ή ακόμα και μια μικρή διαμαρτυρία, ψάχνει μάταια. Καμία διαδήλωση, καμία πρωτοβουλία για κάλεσμα στους δρόμους ή έστω μια συζήτηση για την ανέγερση μνημείου γι’ αυτόν. Αφίσες όπως αυτές για τον Silvio Meier και διαδηλώσεις όπως αυτές για τον Conney λείπουν τόσο, όσο και μία δυναμική απαίτηση για μια χώρα απαλλαγμένη από ναζί.
Όποιος από την πολιτική τάξη, μαζί με το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, περίμενε μία ανελέητη τακτική εναντία στις φωλιές των φονιάδων, δεν είχε καταλάβει την κατάσταση. Διότι εδώ πρόκειται για μια σιωπηλή συναίνεση, η οποία έχει να κάνει με την επανένταξη των ναζιστών δολοφόνων και των δεξιών τρομοκρατών μέσω ποικίλων προσπαθειών (ψυχολογία, έρευνα κοινωνικού περιβάλλοντος, εμπειρίες από την παιδική τους ηλικία κλπ.) (παρόλο που ήταν και είναι ήδη ενσωματωμένοι με τον καλύτερο τρόπο) να τους ανέχονται σαν κομμάτι της γερμανικής κοινωνίας και να κατανοήσουν τις ανάγκες και τις ανησυχίες τους (όπως ο Gauck) ώστε να κρατήσουν τους φόνους κάπως ελεγχόμενους και περιορισμένους. Τόσο περιορισμένους, ώστε στο εξωτερικό να μην ανησυχούνε και πάρα πολύ. Η ήρεμη επίπληξη, η διακριτική κριτική ή ακόμα και η αποδοκιμασία μετατρέπεται σε μία ενδοοικογενειακή υπόθεση. Διότι Γερμανοί δεν αφήνουν Γερμανούς στην άκρη. Ούτε λίγο ούτε πολύ. Τόσο το σχέδιο NSU όσο και η εκτέλεσή του, καθώς και η σημερινή δολοφονία του Walter Lübcke, αποτελούν κάτι παραπάνω από απλώς ενδείξεις γι’ αυτό.
Η επακολουθούσα τελετουργική πρακτική είναι γνωστή και δοκιμασμένη: πρώτα απ’ όλα η καταδίκη, μετά η οργή και πάνω απ’ όλα η «έκπληξη» και το «σοκ» (που ένας Ναζί σκότωσε έναν αντιφασίστα!), αυτές είναι οι προπονημένες αντιδράσεις. Σα να μιλάμε για την έκπληξη που προκαλεί η διαπίστωση ότι ο Α. Χίτλερ μπορεί και να ήταν αντισημίτης. Μετά από όλα αυτά – πολύ γρήγορα αυτή τη φορά – περνούν στην ημερήσια διάταξη. Από την δεξιά μέχρι την αριστερά.
Για να μην ξεχνιόμαστε: Όταν το Afd γιόρταζε τις πρώτες του επιτυχίες, εκφράστηκε από ΟΛΕΣ τις πλευρές η οργή και η σταθερή θέση ότι δεν θα διεξάγουν συζητήσεις, συνομιλίες κλπ. μαζί τους αλλά θα τους απομονώσουν. Εν τω μεταξύ, καμία εκπομπή δεν τρέχει σήμερα χωρίς τη συμμετοχή κάποιου τηλεμαγνήτη όπως είναι οποιοδήποτε στελέχους του AfD. Στη Σαξονία, γίνονται μάλιστα και ώριμες σκέψεις, ανάλογα με το αποτέλεσμα στις κρατικές εκλογές του Σεπτεμβρίου, να κάνουν συνασπισμό με τον Afd προκειμένου να σχηματιστεί μιά κυβέρνηση πλειοψηφίας.
Και η αριστερά εξακολουθεί να είναι πνευματικά στο G20 ή ψάχνει τον κακό για το περιβάλλον λύκο που ζει στο δάσος Hambacher . Δεν υπάρχει χρόνος και τόπος για έναν δολοφονημένο αντιφασίστα, όταν τελικά αυτός είναι κατά την αποψή τους ένας «συντηρητικός».
Οι περισσότεροι είτε δεν έχουν ιδέα ότι αυτή η σιωπή είναι επικίνδυνη και δολοφονική, είτε η άγνοια αυτή είναι μιά πρόφαση. Ο Lübcke πυροβολήθηκε επειδή δεν μπόρεσαν να πλησιάσουν την Μέρκελ. Η Μέρκελ πρέπει να πάρει πόδι, λένε. Τώρα πήρε πόδι ο Lübcke. Έτσι χειρίζονται τα πράγματα στα δεξιά.
Η εγκληματολογία αφορά συχνά ένα κίνητρο αλλά και την ανακάλυψη του ποιος συγκεκριμένα εμπλέχτηκε στο έγκλημα. Προσπαθεί να εντοπίσει την ενοχή με βάση το κίνητρο και στη συνέχεια να οδηγήσει τον εγκληματία στη δίκαιη τιμωρία του.
Ας εξετάσουμε, λοιπόν το κίνητρο: Οι 1,5 εκατομμύρια πρόσφυγες που ήρθαν στη χώρα το 2015 πυροδότησαν ένα συλλογικό τραύμα για την πλειοψηφία του πληθυσμού. Με παρενέργειες διαρκείας. Ανάλογες με τους βομβαρδισμούς του Στάλινγκραντ και των συμμάχων στους οποίους είδαν και βλέπουν τους εαυτούς τους συναισθηματικά ως «θύματα» και τότε και σήμερα.Με την εισβολή των Κανάκων γίνονται πυρ και μανία, με τάσεις για πογκρόμ και δολοφονική δράση.
Έτσι ακούστηκε πρότινος αυτό, μέσω του μεγαφώνου των γερμανικών σηδηροδρόμων: «Αγαπητοί επιβάτες, το τρένο μας έχει, σήμερα, 45 λεπτά καθυστέρηση λόγω της εξουδετέρωσης μιας βόμβας που οι δυτικοί σύμμαχοι έριξαν στον αθώο πληθυσμό της Φρανκφούρτης». (Από το «Stern», 8 Ιουλίου 2019)
Και ποιος συμμετείχε στη δολοφονία; Φυσικά, για άλλη μια φορά, πρέπει να γίνει επισήμως επίκληση στη θεωρία του μεμονωμένου δράστη. Όπως συμβαίνει και με την NSU, θα πρέπει να υπάρχει μόνο ένα (εν ζωή) άτομο που συμμετείχε στην πράξη. Κάτι τέτοιο έγινε όταν το Oktoberfest δέχτηκε τρομοκρατική επίθεση το 1980. Και επειδή κανείς δεν αμφισβητεί σοβαρά αυτή τη θεωρία, μπορεί αυτό να συνεχιστεί, όπως και οι δολοφονίες.
Φυσικά και γνωρίζουμε ότι τα ναζιστοσόγια έχουν πλέον οργανωθεί και είναι «κρυμμένα» παντού. Οι ναζί είναι έτοιμοι για τις επόμενες δολοφονικές δράσεις. Οι κρατικές και κοινωνικές οργανώσεις δείχνουν ανοιχτά την έλλειψη ενδιαφέροντος τους και, ως εκ τούτου, ανοίγουν το δρόμο για αυτές τις δολοφονίες.
Παραμένει το ερώτημα, αν στο μέλλον οποιοσδήποτε (που πιθανώς θα έρθει από κάπου έξω) θα βάλει τέλος στους ναζί. Φαίνεται ότι όλοι θα συνεχίσουν να περιμένουν. Μέχρι τον επόμενο φόνο.
Café Morgenland, 24 Ιουλίου 2019
Cafe Morgenland 