(απο το σύνθημα „ γερμανία, εσύ απαίσιο κομμάτι σκατά“)
Διευκρίνιση εκ των προτέρων: Την τελευταία φορά που δημοσιεύσαμε γραπτό μας, τον Ιούλη του ’19 επιλέξαμε ως τίτλο και κατάληξη του κειμένου τη φράση “Mέχρι τον επόμενο φόνο…”. Θα ήμασταν ευτυχείς εαν αυτή η “προφητεία” είχε αποδειχτεί λανθασμένη.
Ας το πάρουμε από την αρχή: Όταν έλαβε χώρα η επίθεση στη συναγωγή στη Χάλε, το μόνο πράγμα που έσωσε τους 51 επισκέπτες στη συναγωγή του Γιομ Κιπούρ από το θάνατο ήταν η σταθερή, ασφαλής ξύλινη πόρτα με τους σιδερένιους μεντεσέδες και την κλειδαριά. Απεδείχθη άθραυστη απέναντι σε κάθε είδους όπλα, εκρηκτικά, κλπ., που ο νεοναζί Stephan Balliet χρησιμοποίησε εναντίον της. Ηταν το μόνο ανάχωμα. Δεν υπήρχε αστυνομία ή άλλη προστασία, και κανείς δεν ήρθε για βοήθεια, επειδή κανείς που άκουσε κάτι απ έξω, θεώρησε απαραίτητο να καλέσει βοήθεια. Ως εκ τούτου, το γεγονός αυτό είναι το μόνο σημείο εκκίνησης για τις περαιτέρω σκέψεις μας. Όλα τα υπόλοιπα χρησιμεύουν για να καλύψουν και να αποτελειώσουν την κατάσταση. Αυτή και η ερασιτεχνική (ευτυχώς) δράση του δράστη. Αυτό σημαίνει ότι οι μιμητές θα λάβουν ακριβώς αυτό υπόψη τους σύντομα.
Η εξώπορτα της συναγωγής μετά την επίθεση. Η συναγωγή σκέφτεται να την τοποθετήσει σαν μνημείο.
Μετά τη σύλληψή του ξεκίνησε το τελετουργικό καρουσέλ της κοινής γνώμης, το οποίο είναι γνωστό ότι χρησιμεύει ως ένας δοκιμασμένος και έμπειρος τρόπος αντιμετώπισης τέτοιων γεγονότων στο παρελθόν και στο παρόν. “Shock”, “απροσδόκητο”, “πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό”, “απίστευτο”, έτσι ξεκίνησε, και τότε υπήρχαν όλα τα είδη εκφράσεων απογοήτευσης. Λέξη προς λέξη όπως μετά τη δολοφονία του Walter Lübke, λέξη προς λέξη, όπως και για τις δολοφονίες NSU, λέξη προς λέξη όπως θα είναι για την επόμενη δολοφονία. Από την άποψη μιας εκφραστικής οκονομίας, θα ήταν αρκετό να αναφερθούμε απλώς στις προηγούμενες δηλώσεις.
Γιατί πολλοί από αυτούς που ξεστόμισαν αυτές τις φράσεις, εκτίθενται ως υποκριτές. Oταν φοιτητικές ενώσεις (AstA) του πανεπιστημίου του Αμβούργου υποδέχτηκαν την ομηλία του ιδρυτή της ΑfD Lucke με μια διαδήλωση όπως του άρμοζε (το σκανδαλώδες είναι ότι κατέχει θέση καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Αμβούργου.) τα προστατευτικά τους χέρια στάθηκαν αμέσως πάνω του.
Η ΑstA εξομοιώθηκε με το ΑfD, οι φοιτητές καταγγέλονται ως οπαδοί του ολοκληρωτισμού:
“Αυτό που συνέβη με τον Bernd Lucke στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου την Τετάρτη δεν μπορεί να θεωρηθεί μόνο ως εικόνα των ατυχών συνθηκών στα γερμανικά πανεπιστήμια, αλλά και ως ένδειξη για το πόσο δύσκοο είναι να παρακαμφθεί η ΑfD ως νοοτροπία στη Γερμανία. Όσο για τα πανεπιστήμια: Όσοι εμποδίζουν μια διάλεξη με τόσο πρωτόγονο τρόπο όπως η Γενική Επιτροπή Φοιτητών (AStA), μάλλον θα πρέπει να είναι αδιάφοροι για αυτά που υποτίθεται ότι είναι τα αγαπημένα τους ιδεώδη, την ελευθερία και την ισότητα. Βρίσκονται στην ίδια βάρκα με τον καλύτερο εχθρό τους, τον λαϊκισμό, τους ολοκληρωτισμούς, την AfD, όταν πρόκειται για απόλυτες αξιώσεις, αντιπλουραλισμό και αλαζονεία. Όσο για την αντιμετώπιση του AfD: Είναι ένα μεγάλο λάθος να αποκαλέσουμε το κόμμα, ένα “ναζιστικό κόμμα” και ακόμη περισσότερο και να αποκαλέσουμε τον ιδρυτή του κόμματος έναν “ναζί γουρούνι“.
Από FAZ, “Nαζιστικά γουρούνια και τρομοκρατία της σκέψης”
Παρόλο που το AStA επιδίωξε εντελώς φρόνιμα τη συζήτηση με τον Lucke και μάλιστα διαβεβαίωσε ότι «δεν αναμένονται διαμαρτυρίες από την πλευρά μας που θα παρεμβαίνουν στη διδασκαλία του»
Ο Lucke είναι ένας από τους πολλούς αξιοπρεπείς γερμανούς που δεν θέλουν να ονομάζονται Ναζί. Το AfD είναι το λαϊκιστικό κόμμα τους. Οι άλλοι το παίζουν καλή συμπεριφορά. Δεν λερώνουν τα χέρια τους, καλύπτουν, σιωπούν, χρηματοδοτούν, αποστρέφουν το βλέμμα τους, προσφέρουν, το βρίσκουν ατυχές αλλά κατανοητό, απλώνουν χείρα βοήθειας.
Ακόμη και όσον αφορά το NSDAP, έγιναν επανειλημμένες προσπάθειες για να γίνει διάκριση ανάμεσα στα ναζιστικά στελέχη, στις φράξιες τους και τους ακόλουθους τους, σε ορθούς και λανθασμένους, καλούς και κακούς Ναζί / Γερμανούς. Αλλά χωρίς τους μεν, θα παρέμεναν οι άλλοι περίγελοι θεατρίνοι.
Αλλά ακόμα και χωρίς τέτοιες διαφοροποιήσεις, μπορεί να συνεχιστεί η σύγχυση διακρίσεων (μεταξύ Ναζί και όχι αρκετά Ναζί) και στην ταυτοποίηση (οι πραγματικοί Ναζίδες είναι οι άλλοι): “Μετά την επεξεργασία της φρίκης, οτι ο δράστης στο #Halle δεν είναι ούτε αριστερός ούτε μουσουλμάνος “(Αντί-Γερμανική Δράση του Μαγδεμβούργου), αναφέρουν ότι ” ο δολοφονικός και συνήθης αντισημιτισμός παίρνει στο χέρι του αυτό που η γερμανική κυβέρνηση έχει εξάγει στο τρομοκρατικό καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας“. (Antideutsch.org). Τονίζεται ότι «το Ισλάμ πρέπει επίσης να καταγγελθεί για αυτό που το ίδιο είναι: η βάση για τον αντισημιτισμό, η περιφρόνηση για τις γυναίκες και οι δολοφονίες σε όλο τον κόσμο» (από „ενάντια στην γερμανική κανονικότητα“). Πρόκειται για την απαλλαγή της γερμανικής λαικής κοινότητας (deutsche Volksgemeinschaft) και των ναζιστών δραστών.
Και τώρα πάμε στο τρίτο μέρος της τελετουργίας: Εδώ ανταγωνίζονταν οι φυλλάδες και οι ερευνητές του αντισημιτισμού στη χώρα, για τις πραγματικές αιτίες: μιά φταίει το Διαδίκτυο, μιά τα ηλεκτρονικά πολεμικά παιχνίδια, μιά η απομόνωση του δράστη ή η απομόνωση του από την κοινωνία (!) και άλλα ψυχογραφήματα. Ακόμα και η δοκιμασμένη κάρτα του αντικομμουνισμού βγήκε στην επιφάνεια: λέει ότι η ΛΔΓ είναι υπεύθυνη για τη ναζιστική κοινωνικοποίηση του δράστη, παρόλο που η χρονολογία εκνευρίζεται απο αυτό αντι να συμπαίξει: Ο δράστης γενήθηκε το 1992, δηλαδή 3 χρόνια μετα την προσάρτηση της ΛΔΓ. Δηλαδη ωρίμασε, εκπαιδεύτηκε και εξερράγη στην κοινότητα αξιών της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας. Αλλά ποιός παίρνει υπόψη του τέτοιες λεπτομέρειες;
Μετά από όλα αυτά δεν θα εκπλαγόμασταν, αν ανακάλυπταν σαν αιτία, το όνομα του δράστη, δεδομένου ότι τόσο ο δράστης από τη Χάλε όσο και ο δολοφόνος του Walter Lübke ονομάζονταν Stephan.
Η μητέρα του, δασκάλα της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης (!),τον ονόμασε μάλιστα «κοινωνικό επαναστάτη»: «Δεν έχει τίποτα εναντίον των Εβραίων με αυτή την έννοια. Έχει κάτι εναντίον των ανθρώπων που στέκονται πίσω από την χρηματιστική εξουσία – ποιος δεν έχει; ” (Spiegel, 10/16/2019). Έχει δίκιο: ποιός δεν έχει; Μπορεί σχεδόν να περάσει ως αριστερή ακτιβίστρια. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για το ερώτημα, τι έχει διδάξει όχι μόνο στον γιο της αλλά και στους μαθητές της τόσα χρόνια και ποιες θεωρίες συνωμοσίας για το “εβραϊκό λόμπι”, για „αυτούς που τραβάνε τα νήματα της εξουσίας“ κλπ. εχει διαδόσει; Ούτε λέξη φυσικά για το κοινωνικό περιβάλον του, για τον βρωμότοπό του και γενικά για την χώρα του.
Και πάνω απ ‘όλα ούτε μιά λέξη για τη γερμανική συνέχεια. Ακόμη και αν η πράξη βροντοφωνεί από μόνη της: “Στη μνήμη της οικογένειάς μου, την οικογένεια Μέλτζερ, την οικογένεια των Πέρσκι, οι οποίοι, μαζί με 2.060 συγχωριανους τους, δολοφονήθηκαν στη Βισνιέβα τον Αύγουστο του 1942 από τους Ναζί και τους τοπικούς βοηθούς τους. Συγκέντρωσαν τους κατοίκους του γκέτο μέσα στη συναγωγή, που ήταν κατασκευασμένη από ξύλο, και την έβαλαν φωτιά “, δήλωσε ο Σιμόν Πέρες στη γερμανική βουλή της 27ης Ιανουαρίου 2010, Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος. Σαφώς υπάρχουν διαφορές μεταξύ του τότε και του σήμερα. Δεν θέλουμε να τα βάλουμε όλα σε ενα καζάνι. Για παράδειγμα, πρέπει να σημειωθεί ότι η συναγωγή στη Χάλε δεν κατασκευάστηκε από ξύλο, αλλά από σταθερές, πυρίμαχες πέτρες και έτσι προσέφερε καλύτερη προστασία.
Όσο για την γερμανική συνέχεια: ο δολοφόνος κινηματογραφούσε τη δράση του κατά τη διάρκεια του εγκλήματος και την έστελνε στο Διαδίκτυο. Πέντε άνθρωποι το έβλεπαν ζωντανά. Αμέσως μετά ήταν 2200 ηδονοβλεψίες Διαδυκτίου. Κανείς και καμμία απο αυτά τα πάνω από 2200 άτομα δήλωσε το περιστατικό στην αστυνομία ή οπουδήποτε αλλού, προφανώς επειδή αισθάνονταν τόσο μόνοι στη θάλασσα του φωτισμένου, ανεκτικού, δημοκρατικού και αντι-αντισημιτικού γερμανικού πληθυσμού.
Κι άλλοι δολοφόνοι έκαναν το ίδιο, π.χ. στη Νέα Ζηλανδία ο Brenton Tarrant βιντεοσκοπούσε όσους πυροβολούσε . Φυσικά, ο δολοφόνος στη Halle θυμάται επίσης τους προπάππους του που έβγαζαν φωτογραφίες όσων έκτελούσαν και τις έστειλαν στην πατρίδα τους και στις οικογένειές τους. Είναι επομένως ένα παλιό γερμανικό έθιμο πολύ πριν το Internet που απομιμείται εδώ.
Αλλά η Γερμανία δεν θέλει να γνωρίζει τίποτε από αυτά. Επειδή υπάρχει ένας σταθερός κανόνας του παιχνιδιού στη φάση 3: η θεωρία των μεμονομένων δραστών πρέπει να διατηρηθεί με όλα τα δυνατά και αδύνατα μέσα. Όπως και την τελευταία φορά με τη δολοφονία του κ. Walter Lübcke, όταν το γεγονός ότι ο δολοφόνος αποδείχθηκε ότι ήταν μέλος της Combat 18 αρχικά αποκρύπτεται, τότε επιτρέπεται στην Zschäpe να ενεργεί ως εκπρόσωπος του C18, παρόλο που κρατήθηκε και μεταφέρθηκε ως μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης. Ως πιστός σύντροφος, απαλλάσσει τον κατηγορούμενο διαβεβαιώνοντάς ότι δεν ήταν μέλος της ομάδας. Ο ναζιστής δολοφόνος δίνει στον άλλο ναζιστή δολοφόνο ένα άλλοθι ακριβώς αυτό είναι το ζητούμενο. Διαφορετικά, δεν ισχύει καμία από τις αβάσιμες θεωρίες à la Seehofer: “Είναι τα παιχνίδια για ηλεκτρονικούς υπολογιστές που πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικά.” Και σίγουρα και το Διαδίκτυο, ενδεχομένως η οικονομία ή οι μαργαρίτες. Τα πάντα, τα πάντα, μόνο ποτέ η Γερμανία και το αποτυχημένο της κλώσσημα.
Και αυτό παρά το γεγονός ότι ο δράστης έκανε μια αδιαμφισβήτητη δήλωση σχετικά με τη διάθεσή του και την πράξη του: είχε εξετάσει για μεγάλο χρονικό διάστημα αν έπρεπε να σκοτώσει μουσουλμάνους ή Εβραίους. Οι φεμινίστριες θεωρήθηκαν επίσης ένας πιθανός στόχος του. Αλλά στο τέλος, βέβαια, επέλεξε την δοκιμασμένη, παραδοσιακή και τεχνικά και πολιτικά πλουτισμένη με εμπειρία δολοφονία των Εβραίων. Με άλλα λόγια, ένας νεοναζί όπως από ένα εικονογραφημένο βιβλίο, που προσπαθεί να ανταποκριθεί σχεδόν σε όλα τα κλισέ και την υγιή μνησικακία. Ακόμα και παρά την απογοήτευση, όταν απέτυχε το στόχο του να προκαλέσει σφαγή στη συναγωγή, δεν παραιτήθηκε, αλλά σκότωσε δύο ανθρώπους και τραυμάτισε αρκετούς άλλους.
“Ένας αντισημίτης είναι κάποιος που μισεί τους Εβραίους ακόμη περισσότερο από ό, τι είναι απολύτως απαραίτητο“, δήλωσε ο φιλόσοφος Ιsaiah Berlin, εύστοχα, και συνόψισε την ψυχική κατάσταση του πληθυσμού της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας.
Επιστροφή στην αρχή. Εάν η δήλωση που αναφέρθηκε στην αρχή είναι σωστή, είναι λογικό ότι η μόνη αξιόπιστη προστασία είναι η αυτοπροστασία / η αυτοάμυνα. Το να βασιστούμε σε οποιεσδήποτε αρμόδιους, ή σε φλύαρες παθιασμένες εκφράσεις αλληλεγγύης κ.λπ. εμπεριέχει έναν υπερβολικά υψηλό κινδύνο για τη ζωή και την σωματικη μας ακεραιότητα. Το αν αυτή η αυτοπροστασία είναι για τις εβραίες και τους εβραίους που ζουν εδώ, καθως και άλλων δυνητικών θυμάτων του εκρηκτικού γερμανού επαναστάτη, τελειώνει ή ξεκινά από την εξώπορτα, αφήνεται στην κρίση των κυνηγημένων. Ήδη πριν από 25 χρόνια (δυστυχώς πιο επίκαιρο από ποτέ) γράψαμε: “Η διαλογή των μέσων αντίστασης βρίσκεται στα χέρια των επιτιθέμενων. Προς το συμφέρον της ίδιας μας της επιβίωσης, πρέπει να αναλάβουμε και τον ενεργό ρόλο όποτε μπορούμε να το κάνουμε ». („Ο ρεφορμισμος του μιλιταντ ή η κοινοτοπία του ηλίθου », 27 Μαρτίου 1994, σχετικά με τη υπόθεση Kaindl και τον αντιφασιστικό πυρήνα Genclik). Όλα τα υπόλοιπα είναι ζήτημα οργάνωσης, εφοδιασμού και αποτελεσματικότητας. Το μόνο καθοριστικό είναι ότι οι Εβραίοι, οι Κανάκοι, οι πρόσφυγες και άλλα «ξένα σώματα» δεν επιτρέπεται να εξολοθρευτούν.
Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι οι απώλειες μέχρι σήμερα ήταν 100% μονόπλευρες. Οι δράστες (συμπεριλαμβανομένων των υποστηρικτικών κύκλων τους) δεν έχουν να θρηνήσουν κανένα θύμα, δεν υπάρχει κίνδυνος γι ‘αυτούς. Μόνο όταν αυτό αλλάξει, μπορούμε να ελπίζουμε ότι οι δράστες, το περιβάλλον τους και οι κλακαδόροι τους θα δείξουν ως ενα βαθμό εγκράτεια.
Café Morgenland, 27. Oktober 2019
Cafe Morgenland 