“Εκείνο που εμένα μου χτύπησε και με στενοχώρησε πολύ ρε παιδιά ήτανε ότι πες αυτοί οι δύο ήτανε ζώα και τον χτυπάγανε. Ο κόσμος ο μαζεμένος δέχομαι ότι φοβότανε να χωθεί, γιατί κι εγώ φοβήθηκα να μπω μέσα σε ανθρώπους οι οποίοι είναι σε κατάσταση παροξυσμού, δεν καταλαβαίνουνε Χριστό και τον λιώνουνε τον άλλο. Ούτε καν φώναζε ρε παιδιά ο κόσμος, απλά παρακολουθούσε, δηλαδή ήτανε τρομακτικό. Ήταν τριάντα, σαράντα, πενήντα νοματαίοι, πόσοι ήτανε, απλά παρακολουθούσανε τα τεκταινόμενα. Στημένοι αμφιθεατρικά, χωρίς να υπάρξει μία φωνή, τι είναι αυτά που κάνετε, σταματήστε. Κι ας μην πάει ο άλλος να μπει μπροστά, από μακριά, κάτι, κάτι να ειπωθεί. Όταν μπήκα εγώ, ακούστηκε μία κυρία από πίσω να φωνάζει “έχει δίκιο το παιδί, σταματήστε, έλεος, τι είναι αυτά που κάνετε”. Mία γυναίκα μόνο… „
(από έναν αυτόπτη μάρτυρα στο newspost.gr, 27.09.2018)
Πριν απο 38 χρόνια, έγραφε ο Ελιας Κανέτι στο βιβλιο του “μάζα και εξουσία”:
“Ο όχλος συγκροτείται για να πετύχει έναν άμεσο στόχο. Αυτός του είναι γνωστός και ακριβώς καθορισμένος, του είναι επίσης οικείος. Θέλει να σκοτώσει και ξέρει ποιόν θέλει να σκοτώσει. Με μοναδική αποφασιστικότητα κατευθείνεται προς αυτόν τον στόχο. Είναι αδύνατον να τον παραπλανήσεις. Αρκεί αυτός ο στόχος να γίνει γνωστός, αρκεί να διαδωθεί ποιός πρέπει να σκοτωθεί για να συγκροτηθεί μια μάζα. Η αυτοσυγκέντρωση στο φονικό είναι μια ιδιαίτερη μορφή και δεν την ξεπερνά, όσον αφορά την επιμονή της καμμία άλλη πράξη… Ο καθένας θέλει να πάρει μέρος, ο καθένας θέλει να χτυπήσει. Για να ολοκληρώσει το χτύπημα του, στριμώχνεται ο καθένας ώστε να πλησιάσει όσο γίνεται πιό κοντά στο θύμα. Αν δεν μπορεί να χτυπήσει ο ίδιος, θέλει να δεί πως χτυπούν οι άλλοι…Είναι μια εύκολη επιχείρηση και ξετυλίγεται τόσο γρήγορα, ώστε πρέπει να βιαστεί κανείς για να προλάβει. Η βιασύνη, το αίσθημα του υπεράνω και η ασφάλεια σε μια τέτοια μάζα έχει κάτι το ανατριχιαστικό”
(Ελίας Κανέττι, “μάζα και εξουσία”, 1980).
Το γεγονός, οτι εμφανίζεται εδώ μια απόλυτη ταύτιση των γραπτών του Ε. Κανέτι με την περιγραφή του αυτόπτη μάρτυρα της δολοφονίας του Zακ 38 χρόνια μετά, δεν είναι μιά σύμπτωση αλλά η ουσία, ο καθορισμός της συμπεριφοράς και δράσης του όχλου, εδώ συγκεκριμμένα του ελληνικού όχλου. Αν διευρύνουμε νοητικά τον αμφιθεατρικό κύκλο που σχημάτισαν οι ηδονοβλέπτες (συνεργοί, παρόντες, τηλεθεατές κλπ.) του λυντσαρίσματος, αγκαλιάζουμε το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων και των εξαιρέσεως της (“Μια γυναίκα μόνο…”). Στη χώρα που η ρουφιανιά και τα “θα σου φέρω τους μπάτσους” είναι ψωμοτύρι του λαού βρέθηκε μονάχα ένας σε ολόκληρο πλήθος να καταγγείλει τους θύτες. Οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι θεατές του λυντσαρίσματος στάθηκαν συνεργοί των φονιάδων δυό φορές. Με τη σιωπή τους όταν συντελούνταν το έγκλημα και με την εκ των υστέρων συγκάλυψη, “σκοτώνοντας” για δεύτερη φορά τον Ζακ.
Και ξέρανε πολύ καλά ποιόν θα σκοτώσουν… τον πρεζάκια, κάτι σαν αυτούς πού κυνηγάνε κάτι αναρχικές ομάδες στα εξάρχεια… την πούστρα, κάτι σαν αυτές που κυνηγούσαν και βιντεοσκοπούσαν κάτι ρουβίκωνες στο πεδίο του άρεως, τον ληστή, κάτι σαν τον ιλία καρέλι, που σκότωσαν οι μπάτσοι στις φυλακές της νιγρίτας σερρών… ηταν δηλαδή μια απο αυτές τις αυθόρμητες στιγμές της κάθαρσης της ελληνικής κοινωνίας από τέτοια μιάσματα.
Τον αμφιθεατρικό κύκλο της απόλαυσης του φόνου, δεν τον αποτελούσαν απλώς 30, 40, 50 αφεντικά και μικρομεσαίοι, αλλά και εργάτες, άνεργοι, διανοούμενοι, βλάκες, έξυπνοι, νοικοκυραίοι και ανοικοκύρευτοι, κλπ. Οι πράγματι μεγάλες προσπάθειες, από την πλειοψηφεία των ελαν/ελαρ[1], να περιορίσουν τους θύτες στα γνωστά “κράτος και αφεντικά”, μπορεί να είναι μεν ειλικρινείς, αλλα παραμένουν επαίσχυντες προσπάθειες κάλυψης και δικαιολόγησης (φταίνε τα μνημόνια, φταίει η κρίση, φταίει η κυβέρνηση, φταίει το κράτος… ακόμα και το ισραήλ βρήκαν σαν φταίχτη) π.χ.
“Αυτό το κλίμα, που επιτρέπει το ποδοπάτημα των αδύναμων, είναι ακριβώς το ίδιο που νομιμοποιεί τη δράση των Αμερικανών φονιάδων στην περιοχή, παρουσιάζοντάς τους ως φίλους και προστάτες. Που προβάλλει τις μπίζνες του με τα φασιστικά καθεστώτα του Ισραήλ και της Αιγύπτου.“
(ΚΚΕ Μ Λ, 23.09.2018… θα μπορούσε να υπογραφεί σαν ανταρσυα, κκε χωρις μλ, και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις)…
Και ως γνωστό, ότι δεν φτάνουν οι κλωτσιές του όχλου, το αποτελειώνουν τα γκλοπ των μπάτσων, είχαμε και το δεύτερο τελειωτικό λυντσάρισμα απο τα όργανα της τάξης. Αλλού αυτό το έλεγαν κατανομή εργασίας.
Κάποιοι κρούουν μάλιστα τον κώδωνα του κινδύνου, διότι
“Τελικά αυτό που κυριάρχησε στο κομμάτι των αντιδράσεων, είναι η ιδεολογική ηγεμονία από περιθωριακές ομάδες της αυτονομίας και του μηδενισμού, φιλοκυβερνητικών οργανώσεων λοατκι και αντιδραστικών φιλελέδων… Για εμάς, τόσο τα κείμενα τα οποία εξάγουν ως γενικό συμπέρασμα πως για το περιστατικό της δολοφονίας “φταίνε όλοι”, “συνολικά ο ελληνικός πληθυσμός”, “συνολικά οι έλληνες πολίτες”, όσο και η απολίτικη σε μεγάλο βαθμό συνθηματολογία που έχει κυριαρχήσει, είναι έκφραση μικροαστισμού, είναι εχθρικές για την αναρχία… Η θέση η δική μας είναι πως οι ομάδες που διατείνονται αυθαίρετα ότι “κάθε Έλληνας είναι ομοφοβικός” θα έπρεπε να εκδιώχνονται κλοτσηδόν από τις συνελεύσεις ως φασίζουσες ή τουλάχιστον γραφικές.”
(απο indymedia, 27.9.2018, αναρχική πρωτοβουλία nabat)…ξέχασαν να συμπληρώσουν… κλοτσηδόν όπως τον Ζακ…
Το πρόβλημα τους δεν είναι τόσο ο φόνος και η προσπάθεια συγκάλυψης του, αλλά το να μην παρασυρθεί συναισθηματικά το κίνημα σε μηδενιστικές, δηλαδή σε αντικοινωνικές αντιλήψεις. Μια τέτοια τάση εμπεριέχει τον κίνδυνο για αυτούς να αποστραφεί το μελλοντικό ποίμνιο τους (το διευρυμένο αμφιθέατρο δηλαδή που λέγαμε) από αυτούς… και μετά ούτε επανάσταση, ουτε λαικούς ξεσηκωμούς και άλλες σηκωμάρες.
Αν και συνηθίζουμε να ασχολούμαστε μονομερώς με τους θύτες, θα κάνουμε εδω μια εξαίρεση. Η μανία εξόντωσης κατά του Ζακ, αυξάνονταν όσο του φεύγανε οι δυνάμεις του αντί να λιγοστέψει… ακόμα και ετοιμοθάνατο τον χτυπούσαν με πάθος και απόλαυση. Ο λόγος, ο Ζακ δεν τους εκληπαρούσε ούτε στην χειρότερη στιγμή της ζωής του, μόνο τα χέρια του έβαζε στο κεφάλι του για προστασία. Ο Ζακ δεν τους έκανε ούτε για μια στιγμή αυτήν τη χάρη, δεν καταδέχτηκε να τους ικετεύει για να τον αφήσουν ζωντανό. Ούτε μια στιγμή, ούτε κατά διάνοια. Ίσως η εμπειρία του οτι δεν έχει κανένα νόημα να απευθυνθεί σε ανθρωποειδή, αλλά και η πούστικη υπερηφάνεια του δεν του επέτρεψαν να συρθεί στα πόδια τους εκλιπαρώντας για την ζωή του… έπρεπε να τον τραβάνε με βία, μέχρι που τον μετέτρεψαν σε εναν σωρό από αιμόφυρτο κρέας. Ο Ζακ τους ρεζίλεψε. Για αυτό απο τώρα και στο εξής, όποιος και όποια βάζει στο στόμα του/της την λέξη πούστης, πρέπει να το κάνει πάντα και παντού με την απαιτούμενη ευλάβεια. Αν όχι, θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες της βλασφημίας του/της.
Για μας δεν μας πέφτει κανένας λόγος, αν το κάθε άτομο που στιγματίζεται ως πρεζάκι, πούστης, κλεφτρόνι και ό,τι άλλο μισεί αυτή η κοινωνία στραφεί μιλιτάντ εναντίον της ή προσπαθήσει “ρεφορμιστικά” να περιορίσει τους διωγμούς εναντίον του. Αν και ευχόμαστε το πρώτο, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να δείξουμε τον “σωστό δρόμο”. Εκείνο όμως που θεωρούμε καθήκον μας και υποχρέωση μας είναι η δική μας στάση απέναντι στους θύτες και στους γλύφτες τους: να τραβήξουμε μια βαθειά, διαχωριστική γραμμή μπροστά στα πόδια μας, θέτοντας όλον αυτόν τον συρφετό που αυτοαποκαλείται κοινωνία, έθνος, λαός και γενικά έλληνες, απέναντι μας. Το αν κάποιο άτομο καταφέρει να λιποτακτήσει απο το απέναντι στρατόπεδο προς εμάς είναι μεν καλοδεχούμενο αλλά οχι ο σκοπός μας. Ο μοναδικός μας στόχος είναι να τους χαλάσουμε την απόλαυση του λυντσαρίσματος με κάθε μέσο, να τους περιορίσουμε στις τρύπες τους, να τους αναγκάζουμε να κοιμούνται ανήσυχα, να φοβούνται να ανοίξουν το στόμα τους στα καφενεία, στην γειτονιά, στις καταλήψεις ή συνελεύσεις τους…. να σταθούμε απέναντι τους με όλη την τρυφερή μας λύσσα και μίσος που θρέφουμε για αυτήν την κοινωνία.
Café Morgenland και συνωμότριες, 10.10.2018
[1] Ελληνοαναρχία/ελληνοαριστερά
Cafe Morgenland 